Toplumsal yapımızda bütün parçalarını görerek iş yapma becerimiz zayıf. Eğitim sistemimizin de bu beceriyi kazandırma konusunda yeterli başarıyı gösterdiğini söylemek zor. Hal böyle olunca iyi niyetli çabalarımız ve harcadığımız kaynak çoğu zaman etkisiz kalmakta. Bugün bunu teyit eden bir olaya daha şahitlik ettim.

Bildiğiniz gibi son yıllarda ülkemizde tarımsal üretimi yükseltmek ve köylülerimizin gelirini artırmak için ciddi destekler verilmektedir. Buna rağmen bu konuda kat edilen mesafe tartışma konusudur. Kırsal kalkınmaya destek vermek amacı ile bir kuruluşun vereceği hibe desteğinin ayrıntılarının açıklandığı toplantıya katıldım.

Başlangıçta köylü kardeşlerimizle dolu  olan salon kısa bir süre sonra boşaldı. İlerleyen saatlerde ziraat odası başkanı bir tespitte bulundu. Kendisinin köyleri adım adım gezdiğini, birçok köyde doğru dürüst yaşanabilecek evin bulunmadığını, insanları mezarları dışında köylerine bağlayan ve köyde yaşama sevincini güdüleyen bir çevrenin olmadığını, şehirlerde yaşamayı gözüne kestirenlerin en kısa sürede köyleri terk ettiğini, üretime yönelik desteklerden önce köylerin ve yaşam ortamlarının yaşanabilir bir yapıya kavuşturulmasının daha önemli olduğunu vurguladı. Ayrıca köyde yaşama konusunda kararlı olmayan ve kaygılar içindeki köylülere verilecek tarımsal ve hayvansal desteklerin yerini bulmayacağını da ilave etti.

Kanaatimce köylülerimize verilen tarım ve hayvancılığa dair desteklerde ziraat odası başkanının düşüncelerini de dikkate almak yerinde olacaktır. İnsanların ruh halini ve içinde bulunduğu koşulları değerlendirmeden, başka bir ifade ile bütünün tüm parçalarını göz önüne almadan hamle yapmak bile bile başarısızlığı kabul etmek veya işi şansa bırakmaktır.