Transfer cinnetinin bütün şiddetiyle devam ettiği günlerde dam üstünde saksağan misali olacak ama yine de hatırlatmakta fevkâlade fayda görüyoruz.

Trabzonspor olgusu, bir şekilde bir araya getirilmiş olağanüstü yetenekli ve aynı derecede birbiriyle uyumlu bir grup futbolcunun bulunup aynı takımda oyna(tıl)masıyla tarih sahnesine çıkmamıştır.

Bu realite, birkaç cümleyle izahı mümkün olmayan bir birikimin eseridir. Evet, Trabzon şehrinden bahsediyoruz. Kadim tarihi ve kültürüyle yaşayan, bağrından kopan insanların gittikleri her yeri ait oldukları yere benzetmelerini sağlayan bir şehir.

Fazla karmaşık cümlelerle yormayalım. Trabzonspor’u meydana çıkarıp bugünlere getiren, Trabzon’un köklü tarihi, kültürü ve sosyal yapısıdır. Trabzon kimliği ile Trabzonspor kimliği birbirini beslemektedir. Öyle olduğu için bunca başarısız geçen yıla rağmen taraftar sayısı azalmıyor, çocuklar hâlâ Trabzonspor taraftarlığını tercih ediyorlar. Başarı odaklı bir taraftar kimliğine sahip diğer “Büyük” kulüplerin bunca yıl başarıdan uzak kaldığını düşünebiliyor musunuz? Her biri Vefa, Karagümrük, Yeşildirek vs. olmaya adaydı.

O halde ne yapmalı? Trabzonspor’u vücuda getiren ama neredeyse kimsenin yeterince farkında olmadığı o muhteşem kültürü beslemeli, geliştirmeli.

Tanımlanmış insan toplulukları (millet, ulus, kavim, ırk, taraftar kitlesi, hemşehriler) varlıklarını kültür ve kültürlerinin taşıyıcısı olan gelenekleriyle geçmişten geleceğe taşırlar. Trabzon kültürü adına sinema, edebiyat, tiyatro, plastik sanatlar ve diğer alanlarda çok şey yapılabilir, yapılmalıdır. Eldeki malzemenin boyutları tahminlerin bile üzerindedir.

Bunların sonucunda Trabzonsporlunun hem özgüveni artar, hem şampiyonluk hayatın tek hedefi olmaktan çıkar, paradoks gibi gelecek ama şampiyonluk şansı daha da artar.

Kültür derken, bunun bir alt kümesi olan Trabzonspor taraftarlık kültürü de geliştirilmeli. Taraftarlık kültürü adına elimizde ne var? Son bir kaç yıldır kutladığımız kuruluş günü. Başka? Başka bir şey yok. Mesela Trabzonspor’un ilk şampiyon olduğu gün çok önemli bir gün değil midir, hem Trabzonspor hem de Türkiye futbol tarihi için? Herhangi bir anma, kutlama yapılıyor mu? Yok. Neden?

Bunları ilk defa yazıp çizmiyoruz. Sözlü olarak da ilgili, yetkili ve sorumlulara iletiyoruz. Aldığımız cevap hiç değişmiyor. “Ooof of... Başkanın o işlere bakacak hali mi var?”

“Trabzonspor Kurtuluş Savaşı veriyor” der bir değerli büyüğümüz. Elhak doğru. Doğru da;  20. Asrın başlarında bu topraklarda yine bir Kurtuluş Savaşı verilirken, savaşın lideri merkezde gazete çıkarıyordu. Mücadelenin ayrıntılarını yanında gezdirdiği birine not tutturuyordu. Düşmanın top seslerinin merkezden işitildiği günlerdi o günler. Tabii ki bir yandan da düşmanla savaşmak için mühimmat temin etmeye çalışıyordu. Ama “Ben iki top mermisini nereden bulacağımın hesabını yapıyorum, sen neyin derdindesin” demiyordu.

Muharebe kazanılabilir. Fakat kale iyi tahkim edilmezse, bir sonraki muharebede hezimet kaçınılmazdır, ilk muharebeyi de kimse hatırlamaz.