Rönesans sonrası dönemde elitler tarafından klasik eğitim almamış ve Latince bilmeyen kişiler yetenekleri hangi düzeyde olursa olsun hep dışlanmışlardır. Leonardo da Vinci de olduğu gibi bazen bu dışlanmışlık sıra dışı dehaların da ortaya çıkmasına neden olmuştur. Taassup bazen dışlama şeklinde tezahür edebileceği gibi bazen de gruba dahil olduğunuzda özgürce düşünme ve davranışınızı engelleyerek de gelişmenin önünü tıkayabilir.  Leonardo da Vinci klasik eğitimli elitlerin grubuna dahil olmuş olsa idi belki de yeteneklerini gösterebilme şansını hiçbir zaman yakalayamayacaktı.

 18. yy. da Avrupa’da hekimler toplumda öyle bir elit sınıf haline gelmişlerdir ki, hastalar üzerinde küçük bir yarada bile organın kesilmesi, dağlanması, gereksiz yere hastadan fazla kan alınması gibi ölümle sonuçlanan yaklaşımlarına kimse ses çıkaramamış, birçok hastalığın deneyimli kocakarılar tarafından tedavi edilmesi karşısında elit hekim loncaları tarafından kadınların büyücülük yapıyor gerekçesi ile cezalandırılmaları sağlanmıştır. Bu yaklaşımları yıllarca hastalıklarda yeni tedavi yaklaşımlarının geliştirilmesini engellemişlerdir.

Taassup bazen elitler, bazen de cehaletin kol gezdiği kesimler arasında ortaya çıkar. Her iki kesim de gerekli gücü elde ettiğinde gelişmenin önünü tıkayan engellemelere imza atar. Çünkü taassup her türlü değişime, özellikle de kendilerini onaylamayan türden olanlara karşı çıkar.

Değişim, özgür düşüncenin ürünüdür. Toplumda özgür koşullarda fikir üretebilme lüksüne sahip akademisyen ve düşünürler gibi kesimler her dönem olmalı ve olması için de desteklenmelidir. Tabi ki bu kesimler de elitist bir taassubun temsilcisi olmamalıdır. Diğer taraftan da, günün koşullarının gerektirdiği mesleki uygulamaları ve gerekleri yerine getirenleri de kendimize benzeştirme düşüncesiyle bir engel ve sanal bir taassubun temsilcileri olarak görmemek gerektiğini de vurgulamak isterim.